روش های قالب ترموپلاست الاستومر گیری فشرده در این مواد غیر معمول است و روش های تزریق بسیار سریع و مقرون به صرفه هستند. الاستومرهای ترموپلاستیک را می توان از طریق قالب گیری بادی، کلندرینگ مذاب، ترموفرمینگ و جوشکاری حرارتی نیز پردازش کرد.
در سال 1965، شل ترپلیمر SBS را به بازار معرفی کرد و از اصطلاح الاستومر ترموپلاستیک استفاده کرد. البته قبل از آن به مواد پلی اورتان (ماده ای که برای ساخت کفپوش پلی اورتان استفاده می شود) TPE نیز گفته می شد. بعدها، شل کوپلیمرهای بلوک استایرنی دیگری با خواص بهتر تولید کرد. ابتدا فیلیپس و دیگران کوپلیمرهای ستاره ای استایرن-بوتادین را معرفی کردند. به این مواد استایرن می گویند که از نظر مصرف مهم ترین دسته TPE ها (الاستومرهای ترموپلاستیک) است. دسته دیگری از TPE در سال 1972 با معرفی یک آلیاژ پلاستیکی الفین کریستالی ترموپلاست الاستومر (معمولاً پلی پروپیلن) و لاستیک اتیلن پروپیلن (معمولا EPDM) ظهور کرد. این ترموپلاستیک ها الفین الاستومر (TPO) نامیده می شوند. در سال های بعد استفاده از پلی اولفین های دیگر مانند پلی اتیلن رایج شد. عملکرد TPO در دماهای بالا بهتر از TPE نیست، اما مانند استایرن، مقاومت روغن و مقاومت فشاری آن ضعیف است.
الاستومرهای ترموپلاست الاستومر ترموپلاستیک (TPEs)، که گاهی اوقات لاستیک های گرمانرم نامیده می شوند، معمولاً ترکیبی از دو یا چند پلیمر یا انواع خاصی از کوپلیمرهای بلوکی هستند. این الاستومرها مزایای عملکردی لاستیک را با سهولت پردازش پلاستیک ارائه می دهند، اما آنها نسبت به هر یک از این نوع مواد متنوع تر هستند.
کوپلیمرهای بلوک پلی آمید عبارتند از: پلی استر-آمید، پلی اتر-استر-آمید یا کوپلیمرهای بلوک پلی اتر-آمید، که در آن بلوک های پلی آمید بخش سخت ماده (ترموپلاستیک) را تشکیل می دهند، در حالی که بلوک های پلی استر یا ماتریس پلی اتر الاستومرهای نرم را تشکیل می دهند.